Category Archives: έλεγχος / καταστολη
Φασίστες δεν το πάτε καλά.
ανακοίνωση για τα γεγονότα Πέμπτη 29-3
1η ανακοίνωση για την επίθεση περίπου 25 φασιστοειδών στη ΦΜΣ και τα γεγονότα που ακολούθησαν. Ενάντια στην παραπληροφόρηση των ΜΜΕ.
Πέμπτη 29/03 νωρίς το μεσημέρι. Περίπου 25 μπραβοφασιστοειδή με οδηγητή τον Καραγιώργο (40χρονος “φοιτητής” με άκρες σε μαφία και νεοναζί), τον αρχηγό της παράταξης “Νέοι Ορίζοντες” (ακροδεξιά φοιτητική παράταξη -βιτρίνα για μια επιχείρηση που οργανώνει εκδρομές και βραδιές σε σκυλάδικα και “δραστηριοποιείται” στη Φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ), εισέβαλαν οργανωμένα, χωρισμένοι σε τουλάχιστον δύο ομάδες με λοστούς, πτυσσόμενα γκλοπς, μπουφάν μηχανής και κράνη στη ΦΜΣ χτυπώντας όποιον φοιτητή έβρισκαν μπροστά τους. Αφού πέρασαν απ’ τους κεντρικούς διαδρόμους του μαθηματικού και του φυσικού, εισέβαλαν στο αμφιθέατρο Ίππαρχος όπου ήταν προγραμματισμένη να γίνει η γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών φυσικού. Αφού διέλυσαν τη συνέλευση χτυπώντας και τραμπουκίζοντας τους φοιτητές-τριες που βρισκόντουσαν κοντά στις πόρτες και τραυμάτισαν σοβαρά φοιτητή που αμύνθηκε στις επιθέσεις, κινήθηκαν οργανωμένα υπό τις εντολές του αρχηγού τους προς το αίθριο του φυσικομαθηματικού και συγκεκριμένα προς το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι.
Εκείνη την ώρα 7 σύντροφοι απ’ το αυτόνομο σχήμα βρισκόμασταν μέσα στο στέκι και απ’ έξω, στο αίθριο. Αφού τους αντιληφθήκαμε τρέξαμε προς το άνοιγμα του μαθηματικού όπου υπήρξε οπτική επαφή. Εκεί πραγματοποιήθηκε συμπλοκή με 15 εξ αυτών. Παρότι αριθμητικά λιγότεροι και με ελάχιστο εξοπλισμό καταφέραμε και αντισταθήκαμε σθεναρά όσο μπορούσαμε μέχρι που μαζεύτηκαν όλοι από δαύτους. Όσοι καταφέραμε και μείναμε μαζί, υποχωρήσαμε σταδιακά προς το παρκινγκ του μαθηματικού κάνοντας εκκλήσεις σε φοιτητές που έτρεχαν πανικόβλητοι, να υπερασπιστούν το άσυλο και την αξιοπρέπεια τους απέναντι στους σύγχρονους ταγματασφαλίτες. Πρώτοι και καλύτεροι οι “κομμουνιστές” της ΚΝΕ που έβαλαν τα πόδια στη πλάτη κι έγιναν καπνός, σε αντίθεση με άλλους φοιτητές αριστερών παρατάξεων που στάθηκαν αξιοπρεπώς. Στο παρκινγκ τελείωσαν όλα, αφού μεσολάβησε φοιτητής που τους οδήγησε στο αίθριο και από εκεί εξαφανίστηκαν.
Η αντίδραση ήτανε άμεση, σε μία ώρα είχαμε μαζευτεί 300 άτομα κυρίως φοιτητές αλλά και κάτοικοι απ’ τις γύρω περιοχές. Πραγματοποιήσαμε πορεία μέσα στην πανεπιστημιούπολη, βγήκαμε στις γειτονιές του ζωγράφου όπου ο αριθμός της πορείας άγγιξε τα 400 άτομα, (στη Παπάγου σπάστηκαν τα γραφεία των φασιστοκυπρίων της ΔΡΑΣΙΣ ΚΕΣ από οργισμένους αντιφασίστες), μπήκαμε ξανά στην Πανεπιστημιούπολη όπου και καταλήξαμε στη φιλοσοφική στην οποία ως επιπλέον απάντηση ισοπεδώθηκαν τα γραφεία της παράταξης «Νέοι Ορίζοντες».
Συνάδελφοι, συναγωνιστές και σύντροφοι επαγρυπνείτε. Η επίθεση δεν ήταν τυχαία. Όλοι ξέρουμε τι γίνεται με τα πογκρόμ σε μετανάστες στις γειτονιές κι έξω απ’ τις σχολές του κέντρου της Αθήνας. Ο φασισμός καλπάζει, δεν είναι μια μακρινή κατάσταση του παρελθόντος ή του μέλλοντος, είμαι μια ιστορική διαδικασία που συμβαίνει στο τώρα και οξύνεται σε καιρούς κρίσης. Οι φασίστες είναι το μακρύ χέρι των αφεντικών. Η καπιταλιστική τάξη χρησιμοποιεί όλα της τα όπλα για να τσακίσει τις κοινωνικές –ταξικές αντιστάσεις που οξύνονται συνεχώς και για να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Καμία ανοχή στο παρακράτος και τον φασισμό. Δεν υπάρχει πεδίο διαλόγου και συνεννόησης με τους εχθρούς της τάξης μας και της ελευθερίας!
Να τους τσακίσουμε!
Αλγεβρικές θεωρίες στην κρυπτογραφία… Το τμήμα μαθηματικών στην υπηρεσία των ενόπλων δυνάμεων
«Μεγάλο φάσμα της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας σε τομείς ενδιαφέροντος της Στρατιωτικής Επιστήμης βασίζεται στην εφαρμογή κρυπτογραφικών μεθόδων. Ιδιαιτέρως η μαθηματική σκέψη και μεθοδολογία εφαρμόζονται ευρύτατα. Η κατασκευή σχετικών υποδειγμάτων αποτελεί το επίκεντρο πολλών επιστημονικών εργασιών. Στην Ελλάδα δεν έχει πραγματοποιηθεί ένα Συνέδριο που να εστιάζεται σε θεματικές περιοχές και τομείς εφαρμογής της Κρυπτογραφίας. Στο πλαίσιο της προαγωγής των Μαθηματικών και των εφαρμογών τους, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ), το Μαθηματικό Τμήμα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) και η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία (ΕΜΕ) διοργανώνουν στην έδρα της ΣΣΕ το πρώτο Συνέδριο με αντικείμενο την Κρυπτογραφία και εφαρμογές στις Ένοπλες Δυνάμεις.»
Απόσπασμα απ’ το έντυπο περίληψης συνεδρίου
Ένας συρφετός καθηγητών, θεολόγων επιστημόνων (που για την προαγωγή του «ιερού» τους δισκοπότηρου / επιστημονικού αντικειμένου «κάνουνε παπάδες»), αρχιρουφιάνων και πρακτόρων της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), εκπροσώπων κρατικών αμυντικών βιομηχανιών και στρατόκαυλων πάσης φύσεως (ΓΕΣ, ΓΕΕΘΑ, ΥΠΕΘΑ) θα παρευρεθεί στις 6 Απριλίου στο συνέδριο που διοργανώνουν από κοινού το τμήμα Μαθηματικών, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία με αντικείμενο την Κρυπτογραφία και εφαρμογές στις ένοπλες δυνάμεις. Εμείς που γεμίσαμε την ωραία και φρεσκοβαμμένη σχολή μας με αντιφασιστικά / αντιμιλιταριστικά συνθήματα και γράψαμε αυτήν την προκήρυξη, θεωρούμε ότι αυτό το συνέδριο δεν είναι απλά πρόκληση σε μια περίοδο που τα κονδύλια για το κόστος φοίτησης μας (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα) αλλά και για τα λειτουργικά έξοδα των ΑΕΙ/ΤΕΙ μειώνονται συνεχώς με την προοπτική του λουκέτου σε πολλά ιδρύματα. Είναι μια κίνηση που εντάσσεται σ’ ένα συνολικότερο πλαίσιο που λέει ότι όσο η καπιταλιστική κρίση οξύνεται, η διαχείριση της απ’ την πλευρά των αφεντικών για την υπέρβαση της υπέρ του κεφαλαίου και εναντίων ολόκληρης της εργατικής τάξης θα γίνεται όλο και βιαιότερη. Όσο η ένταση και τα μέτωπα του ταξικού πολέμου θα αυξάνονται, ο στρατός θα εμφανίζεται όλο και περισσότερο συχνά στις πόλεις ακριβώς σαν η έσχατη και απόλυτη λύση τάξης και ασφάλειας. Ο στρατός παντού στον κόσμο, είναι ο πιο σοβαρός εγγυητής του ταξικού πολέμου που μαίνεται εις βάρος μας. Με πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά της βόρειας Αφρικής των αραβικών εξεγέρσεων, όπου οι εξεγερμένοι συγκρούονται μέχρι σήμερα με τα μεταβατικά ή μη στρατιωτικά τους καθεστώτα.
Κι αν όλα αυτά μας φαίνονται μακρινά δεν έχουμε παρά να πάμε μέχρι το Κιλκίς όπου ο ελληνικός στρατός τον Φλεβάρη του 2011 έκανε ασκήσεις αντιμετώπισης/διαχείρησης πλήθους-διαδηλωτών. Εικόνα από το μέλλον; Βλέπουμε ότι για να συνεχίσει την άπληστη και αιμοβόρα κερδοφορία του, το κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά. Οικονομικά με τα μνημόνια και πολιτικά με την τρομοκρατία του χρέους, τις κυβερνήσεις εθνικής ενότητας πακέτο με το στήσιμο ενός μπατσοστρατιωτικού συμπλέγματος, που περιλαμβάνει την ιδιότυπη κατοχή ζωνών του κέντρου από τους μπάτσους, τις παρακρατικές/παραστρατιωτικές οργανώσεις, την αύξηση της υποχρεωτικής θητείας. Ο θεσμός της καταστολής αυξάνεται τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά με την αστυνομία να στρατιωτικοποιείται και το στρατό να «αστυνομικοποιεί» το ρόλο του. Όλα αυτά για την καταπολέμηση του «εσωτερικού εχθρού», του αντικαπιταλιστικού-ανταγωνιστικού κινήματος.
Τα αφεντικά όμως επιστρατεύουν άλλοτε το μαστίγιο (μπατσοκρατία) και άλλοτε το καρότο(εθνική ενότητα, εθνική ανάπτυξη) για να επιβάλλουν τα συμφέροντα τους. Από τη μία τα ελληνικά με τα τούρκικα αφεντικά κάνουν «χρυσές δουλειές»* και από την άλλη στο εσωτερικό των χωρών σπέρνουν το δηλητήριο του εθνικισμού και των σωτήρων για τη χώρα εθνικών διεκδικήσεων, για να δικαιολογήσουν τη διατήρηση ή αύξηση των δαπανών για αστυνομικούς και στρατιωτικούς εξοπλισμούς. *(Αύξηση ελληνικών εξαγωγών προς Τουρκία κατά 118,5% (1.8 δις δολάρια) το πρώτο 8μηνο του 2011. Το Μάιο του 2011 ο Ερντογάν με 10 υπουργούς και μια στρατιά επιχειρηματιών υπογράφουν 21 εμπορικές συμφωνίες με το ελληνικό κεφάλαιο και κράτος. Το τούρκικο προλεταριάτο το ξεζουμίζουν περίπου 360 ελληνικές εταιρίες, με επενδύσεις πάνω από 6 δις. Ευρώ)
Τα πολεμικά επεισόδια και ο συνακόλουθος «πατριωτικός πυρετός» θα ήταν αφενός ένας πολύ «καλός» αντιπερισπασμός στις αντιστάσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό των χωρών, που εμπλέκονται σ’ αυτό το παιχνίδι, αφετέρου αποτελούν ευκαιρία για νόμιμο εμπόριο όπλων και εξόντωση των περισσευούμενων εργαζομένων (λύνοντας και το πρόβλημα της ανεργίας για τα αφεντικά μας) στο βωμό των εθνικών διεκδικήσεων και των συμφερόντων των αφεντικών. Το ελληνικό κράτος μπορεί να μην απειλείται άμεσα παρόλα αυτά σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται στέλνει τον στρατό του (Σομαλία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη κτλ.) για να εξασφαλίσει τις μπίζνες και τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και των κάθε φορά σύμμαχων της, δημιουργώντας στρατιές μεταναστών. Ο ίδιος στρατός που βομβαρδίζει τις πατρίδες τους, τους σκοτώνει στον Έβρο και το Αιγαίο συμμετέχοντας στην ευρωπαϊκή συνοριοφύλαξη της Frontex.
Γυρίζοντας πάλι πίσω στο πανεπιστήμιο, όπως έλεγαν και κάποιοι σύντροφοι, το πανεπιστήμιο στον καπιταλισμό δεν έχει δική του ιστορία: η ιστορία του είναι η ιστορία του κεφαλαίου. Η θεμελιώδης λειτουργία του είναι η αναπαραγωγή της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου κι εργασίας. «Ωστόσο, καθώς δεν είναι ένας “κανονικός” οργανισμός που μπορεί να αγοραστεί ή να πωληθεί, που αποφέρει κέρδη στους επενδυτές του, το δημόσιο πανεπιστήμιο παρολ’ αυτά διεξάγει αυτήν την λειτουργία του όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί, προσπαθώντας όλο και περισσότερο να μοιάσει στους ιδιωτικούς εταιριακούς ανταγωνιστές του. Είμαστε μάρτυρες του τέλους αυτής της διαδικασίας, όπου η πρόσοψη του ακαδημαϊκού θεσμού ξεθωριάζει ολικά για να ξεπροβάλει η εταιριακή παραγωγική διαδικασία.» Ο νέος -νόμος πλαίσιο και η σταδιακή εφαρμογή του ανοίγει πόρτες σε επιχειρηματίες να επενδύσουν περαιτέρω, μετατρέποντας όμως ακόμα και το ίδιο το πανεπιστήμιο σε επιχείρηση. Για ποιο λόγο να μην συνεργάζεται σε καιρούς κρίσης με την πιο κερδοφόρο επιχείρηση: αυτή του πολέμου; Σίγουρες επενδύσεις. Σταθερή χρηματοδότηση. Όλα οκ.
Μια ημερίδα του μαθηματικού με τον ελληνικό στρατό/ελληνικό ιμπεριαλισμό/ κατασταλτικό μηχανισμό και με τη συμμετοχή των καθηγητών μας Λάπα, Ράπτη, Αθανασιάδη, Βάρσο, Καλογερόπουλο, μπορεί μερικούς να μην τους ανατριχιάζει και πολύ όμως εμάς. Πέρα από τα παραπάνω, έχουμε κι έναν επιπλέον λόγο να είμαστε αντίθετοι σ’ αυτή την ημερίδα από θέση αρχής ενάντια στον στρατό. Είναι από τις βασικότερες δομές μέσα από τις οποίες οι νέοι μαθαίνουν να πειθαρχούν άκριτα σε εντολές, μάθημα που στην ταξική κοινωνία που ζούμε είναι καίριας σημασίας για τα αφεντικά. Η σημασία του να μάθεις να σέβεσαι την ιεραρχία με κόστος την προσωπική σου αξιοπρέπεια. Η σημασία του να μάθεις να ρουφιανεύεις και να συμμαχείς με τους ανώτερους σου για να την βγάλεις καθαρή. Κάτι που χρειάζεται να έχεις εμπεδώσει όταν πιάσεις δουλειά…Όπως γράψαμε και στους τοίχους της σχολής μας, δεν ερευνούμε για μπάτσους και στρατούς, δεν πολεμάμε για αφεντικά και πατρίδες. Πόλεμο στον πόλεμο.
Αυτόνομο * Σχήμα ΦΜΣ
Κούρεμα στο “κούρεμα” των αφεντικών!
Κούρεμα στο "κούρεμα" των αφεντικών!«…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η "κατάσταση έκτακτης ανάγκης" που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…»
Walter Benjamin
Πάνω στην έννοια της ιστορίας
Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας, VIII
Ο Γιωργάκης αναγγέλλει δημοψήφισμα…ο Βενιζέλος «απρόσμενα» μπαίνει στο νοσοκομείο με κοιλιακό άλγος, οι ένοπλες δυνάμεις αλλάζουν ξαφνικά ηγεσία, στο Χρηματιστήριο Αθηνών ο Γενικός Δείκτης Τιμών σημειώνει ελεύθερη πτώση σε ποσοστό 6,92%, τα Γαλλικά spreads βαράνε κόκκινο, ενώ τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια καταρρέουν εν μέσω πανικού που επικρατεί στις αγορές μετά την ανακοίνωση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Ελλάδα για το «ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης». Καλέσματα για εθνική συνεννόηση και ενδοκομματικοί καυγάδες, έκτακτες «συζητήσεις» στη σύνοδο G20 στις Κάννες με τον Γιωργάκη, έκτακτα υπουργικά συμβούλια, εκκλήσεις για εκλογές, πολιτικό κουκλοθέατρο και ερμηνείες για Oscar στη Βουλή εν μέσω εξυπηρέτησης πολιτικών και κομματικών συμφερόντων, ψήφος εμπιστοσύνης και σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας για την εθνική σωτηρία και την καπιταλιστική σταθερότητα ευρωπαϊκά.
Ο «εκτροχιασμός» των πολιτικών εξελίξεων λόγο του διαγγέλματος –stand up comedy του εθνικού μας μαλάκα, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας αποπροσανατολίζει. Ξέρουμε πολύ καλά ότι οποιοσδήποτε «οδικός χάρτης», σχεδιασμός και πολιτικός προγραμματισμός που επιλέγουν τα αφεντικά μας και οι κυβερνήσεις τους, εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Δημοψήφισμα, εκλογές, κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος κλπ. Όλες αυτές οι προτάσεις, αν και φαινομενικά είναι αντικρουόμενες και μερικές απ’ αυτές φαίνονται εκ πρώτης όψεως κινήσεις λαϊκής βούλησης, δημοκρατικότητας και «κατανόησης» του μαρτυρίου που τραβάμε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά αστικές ντρίμπλες, τεχνάσματα μ’ έναν κοινό παρονομαστή: τη διάσωση του αστικού συστήματος εξουσίας, των συμφερόντων της καπιταλιστικής τάξης τοπικά και διεθνώς, μέσω της εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας κι οργής, της εθνικής ενότητας και την αναβάθμιση της καταστολής.
«Where there's a will, there's a way»
Η Κυβέρνηση εθνικής ενότητας ως απάντηση στο πολιτικό αδιέξοδο των αφεντικών μας.
Η κυβέρνηση συνεργασίας -εθνικής ενότητας που προέκυψε δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απάντηση του αστικού κράτους στην αδυναμία της προηγούμενης κυβέρνησης να νομιμοποιήσει -υλοποιήσει την μνημονιακή πολιτική και να διαχειριστεί τις κοινωνικές αντιδράσεις. Είναι η απάντηση στην κοινωνική απονομιμοποίηση της Κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και συνολικά του πολιτικού συστήματος, με αποκορύφωμα τις αντιδράσεις στις παρελάσεις Πανελλαδικά και τη πρωτόγνωρη συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις της 19-20ηςΟκτωβρίου. Η κυβέρνηση συνεργασίας έρχεται ουσιαστικά να διαχειριστεί το πολιτικό αδιέξοδο των αφεντικών μας, δημιουργώντας μια υποτυπώδης κοινωνική νομιμοποίηση απ’ την εκλογική βάση των αστικών κομμάτων (Ν.Δ.-Πα.Σο.Κ κλπ.) που θα συμμετέχουν σε αυτήν.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα της ανεργίας, της επισφάλειας, της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της κατακρεουργημένης κοινωνικής πρόνοιας, του φόβου και της μπατσοκρατίας, δεν πρόκειται να βελτιωθεί με αυτό το συνονθύλευμα αντιδραστικών κομμάτων και τεχνοκρατών. Ίσα ίσα. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας έρχεται με σοκ, δέος και «εθνική ευθύνη» να :
- προασπίσει και να εφαρμόσει τις κατευθύνσεις της συμφωνίας της 27ης Οκτώβρη στις Βρυξέλες περί «σχεδίου διάσωσης της ευρωζώνης» (κουρέματος του ελληνικού χρέους κατά 50%, αυστηρότερη εποπτεία από τους δανειστές «μας») παίρνοντας τα απαραίτητα και αναγκαία μέτρα για την ασφαλή συμμετοχή των ελληνικών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων στη διαδικασία «κουρέματος» του χρέους.
- συνεχίσει το «θεάρεστο» έργο του Πα.Σο.Κ. και της μνημονιακής πολιτικής εξασφαλίζοντας την εκταμίευση της 6ης δόσης, την άμεση έναρξη και το ταχύτερο δυνατόν ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με τη τρόικα για το νέο πρόγραμμα, κατάθεση πριν της 20 Νοέμβρη του προϋπολογισμού και ψήφιση πριν της 31 Δεκεμβρίου (έτσι για να αρχίσει καλά η χρονιά!), ολοκλήρωση της εκτέλεσης του προϋπολογισμού του 2011 στο πλαίσιο της πέμπτης αναθεώρησης του μνημονίου κλπ.
- οξύνει την καταστολή.
- εκτονώσει την κοινωνική οργή και δυσαρέσκεια προτάσσοντας σύνεση και εθνική ενότητα.
«Έπεσε η κυβέρνηση, κουρεύεται το χρέος; Γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος.» Βιομήχανος που παραληρεί..
«Το μοναδικό κοµµάτι του λεγόµενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δηµόσιο χρέος του. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δηµόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγµή που εµφανίζεται η χρέωση του δηµοσίου, τη θέση του αµαρτήµατος ενάντια στο άγιο πνεύµα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δηµόσιο χρέος».
Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τ. Α’
Συνάδελφοι, συναγωνιστές και σύντροφοι, βρισκόμαστε ήδη σε τροχιά αναδιάρθρωσης του χρέους. Τα νούμερα δεν τους βγαίνουν, κι αυτό το γνωρίζει τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δανειστές «μας». Με τον κακό χαμό που έγινε σ’ όλη την Ευρώπη, μπορούμε να φανταστούμε τη σπουδαιότητα που έχει η Ελλάδα να τηρήσει την Συμφωνία περί «σχεδίου διάσωσης της ζώνης του Ευρώ» και της νέας δανειακής σύμβασης που ψηφίστηκε στις 27 Οκτώβρη στις Βρυξέλες περί «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, αυστηρότερης εποπτείας κλπ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το χρέος που παρουσιάζεται απ’ τους πολιτικούς και δημοσιογράφους ως «εθνικό ζήτημα», δεν είναι παρά μια μορφή ταξικής επίθεσης και τρομοκρατίας για να ενταθεί η εκμετάλλευσή μας και να δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για το βρικόλακα που ζει ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας μας. Απ’ αυτή τη σκοπιά, δεν υπάρχει χρέος της χώρας γιατί δεν υπάρχει «κοινό πρόβλημα» εργαζομένων και αφεντικών. Όταν η καπιταλιστική κρίση απείλησε τις τράπεζες, το ελληνικό κράτος με οικονομικά πακέτα στήριξης πολλών δις. ευρώ έσπευσε να τις σώσει πληρώνοντας/«κρατικοποιώντας» το χρέος τους. Έτσι, κατάφεραν να κάνουν την κρίση του κεφαλαίου, δημοσιονομική κρίση του κράτους, άρα κρίση όλων μας. Κάθε υποτιθέμενη λύση του ζητήματος του χρέους, που το αντιλαμβάνεται σαν εθνικό/κονωνικό πρόβλημα (επαναδιαπραγμάτευση, λογιστικός έλεγχος, «κούρεμα» ή ολική διαγραφή που μπορεί να εφαρμόσουν τα αφεντικά μας) και όχι ως μοχλό ταξικής πίεσης, αναδιάρθρωσης και τρομοκρατίας είναι ψηφοθηρική, αποπροσανατολιστική και πρέπει να απομονώνεται. Όλα είναι στο παιχνίδι και τα αφεντικά μας μπορεί να επιλέξουν οτιδήποτε ανάλογα με τους ταξικούς συσχετισμούς και τους οικονομικούς δείκτες. Που είναι τώρα εκείνα τα κομμάτια της Αριστεράς που ζητούσαν επαναδιαπραγμάτευση και μερική διαγραφή του χρέους, όλοι αυτοί οι επίδοξοι παππάδες -διαχειριστές του συστήματος, να δουν ένα ωραίο «κουρεματάκι» –υπέρ της επιβίωσης των τραπεζών- που θα μας κάνει η νέα δανειακή σύμβαση;
- Η κατάργηση του χρέους είναι ταξικό αίτημα και συνεπάγεται την άρνηση και κατάργηση του χρέους που βαραίνει μόνο εμάς. Η οπτική μας είναι η οπτική της δικής μας στάσης πληρωμών στο κράτος, πριν το κράτος φτάσει να κάνει συνολική στάση πληρωμών σε μας.
Συναδέρφισσες, συναγωνίστριες και συντρόφισσες, έχουμε μπει και σε τροχιά εκλογών. Οι επερχόμενες εκλογές (Φλεβάρης 2012) δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτα απολύτως, ίσα ίσα, έχουν να εκτονώσουν την κατάσταση, να αποπροσανατολίσουν και να καθησυχάσουν την οργή της κοινωνίας με νέες φιλολαϊκές κυβερνήσεις, με νέες «σωτήριες πολιτικές», με νέους πολιτικούς εκφραστές των συμφερόντων της αστικής τάξης, των αφεντικών μας. Είμαστε ενάντια στην λογική της ομαλότητας και της ευημερίας έως ότου πάμε σε εκλογές, καθώς θεωρούμε ότι αυτές μόνο εκτονωτικά θα λειτουργήσουν ως προς το κίνημα συνολικά. Για εμάς, οποιαδήποτε κυβέρνηση αναλάβει μετά τις εκλογές του Φλεβάρη, θα έχει στις πλάτες της ως δεδομένο τα μέτρα που θα έχουν επιβληθεί απ’ την χορήγηση της νέας δανειακής σύμβασης και δεν θα ακολουθήσει διαφορετική πολιτική. Γι' αυτό κρίνουμε ζωτικό για το ανταγωνιστικό-αντικαπιταλιστικό κίνημα, να αναλάβει δράση και να συγκροτηθεί απαντώντας δυναμικά ενάντια στην ταξική επίθεση που συνεχόμενα και ακούραστα μας πλήττει, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του, περιμένοντας απολύτως τίποτα από ηγέτες κι επαγγελματίες πολιτικούς. Μπορούμε και χωρίς αυτούς.
«Ο νέος νόμος πλαίσιο δένει, το φοιτητικό κίνημα ακόμα ζυμώνεται;»
Ό νέος νόμος πλαίσιο ο οποίος ψηφίστηκε το καλοκαίρι, ήδη ξεκίνησε να παίρνει σάρκα και οστά στην καθημερινότητα των φοιτητών. Το πάσο ανατέθηκε στην εταιρεία Γερμανός και σκάμε πλέον 2,50 ευρώ, οι νέες εστίες στην ομόνοια που θα λειτουργούν από του χρόνου θα είναι με ενοίκιο, οι εστίες σίτισης έχουν αυξήσει το ποσό ανά γεύμα κλπ. Αυτά ήταν κάποια σημεία της υποχρηματοδότησης του κράτους απέναντι στα ιδρύματα και μερικής εφαρμογής του νέου νόμου. Τα ιδρύματα καλούνται μέχρι της 15 Νοεμβρίου να έχουν εκλέξει τα συμβούλια διοίκησης που ορίζει ο νέος νόμος (8 καθηγητές, 6 εξωπανεπιστημιακοί, 1 φοιτητής) έτσι ώστε να αρχίσει να εφαρμόζεται επίσημα από τα ίδια τα ιδρύματα. Παράλληλα η υπουργός παιδείας έστειλε με επιστολές στα πανεπιστήμια τα σχέδια σχετικά με τον «Καλλικράτη» στα ιδρύματα. Στην επιστολή της, η υπουργός Παιδείας αναφέρει ανοιχτά ότι με το νέο θεσμικό πλαίσιο που «αναγνωρίζει» τυπικά ως κυρίες ακαδημαϊκές μονάδες τις Σχολές, είναι απαραίτητες οι συγχωνεύσεις και αναδιαρθρώσεις τμημάτων. Αυτό που επιχειρείται στην ουσία απ’ το υπουργείο είναι:
- να συνενώσει κτηριακά κάποιες σχολές με σκοπό τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης
- να συμπτύξει τα επιστημονικά αντικείμενα και τα προγράμματα σπουδών κάθε σχολής.
Δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απ’ την εφαρμογή μιας κύριας διάταξης του νέου νόμου που μιλάει ανοιχτά για ατομικά προγράμματα σπουδών με το κάθε μάθημα να αντιστοιχεί σε ορισμένες πιστωτικές μονάδες. Ο καθένας από εμάς θα επιλέγει μόνος του ορισμένα μαθήματα με συγκεκριμένες πιστωτικές μονάδες τα οποία θα αποτελούν το δικό του πρόγραμμα σπουδών. Μέσω αυτής της διάταξης μπορούμε να αντιληφτούμε μια νέα φιγούρα φοιτητή αντίστοιχη με το νέο πρότυπο εργαζόμενου ο οποίος θα είναι ευέλικτος, αναλώσιμος, εξειδικευμένος και θα διαπραγματεύεται με το αφεντικό του ατομικά και όχι με συλλογικές διεκδικήσεις/συμβάσεις. Επισφαλής εργασία μέσα κι έξω από το πανεπιστήμιο.
Συνάδελφοι, συναγωνιστές και σύντροφοι, απέναντι στην εθνική ενότητα απαντάμε με ταξική ενότητα και πόλεμο. Απέναντι στην καθημερινή μιζέρια και στο αβέβαιο μέλλον απαντάμε με σχηματισμούς δράσης και κοινότητας ζωής κι αγώνα. Απέναντι στις εκλογικές αυταπάτες απαντάμε με ταξικό κι αυτό-οργανωμένο αγώνα δίχως εφησυχασμούς. Απέναντι στους παντογνώστες του αγώνα απαντάμε με ερωτήσεις, πειραματισμούς κι αυτόνομη οργάνωση. Κι απέναντι στους επαγγελματίες πολιτικούς (μικρούς και μεγάλους, αριστερούς και δεξιούς) απαντάμε με…ειρωνεία! Απέναντι στις ανάγκες του αγώνα απαντάμε με κινηματική μνήμη και προλεταριακή εμπειρία: έτσι βλέπουμε και την εξέγερση του πολυτεχνείου. Όχι σαν μια γιορτή. Ούτε σαν γεγονός που ανήκει σε κομματικές νεολαίες. Αλλά σαν μια στιγμή της ταξικής πάλης στην ελλάδα, με το νόημα της αυτό της εξέγερσης απέναντι στην καταπίεση και το καθεστώς να είναι διαχρονικό.
Δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, δεν μας χέζουν!
Αρνούμαστε τη τρομοκρατία του χρέους που μας επιβάλλουν. Αυτό σημαίνει ότι στηρίζουμε, συμμετέχουμε ενεργά, οργανωνόμαστε σε δίκτυα και διευρύνουμε κινηματικές πρακτικές τύπου «δεν πληρώνω». Ξεκινώντας απ’ τον χώρο στον οποίο κινούμαστε και σπουδάζουμε/εργαζόμαστε, στο πανεπιστήμιο, να οργανωθούμε σε δίκτυα αρνούμενοι να πληρώσουμε το κόστος φοίτησης μας, το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης. Αυτά τα δίκτυα -σχηματισμοί αλληλεγγύης και δράσης θα μπορούν: α) να απαλλοτριώνουν μαζικά συγγράμματα ή να καταλαμβάνουν τυπογραφικές μονάδες ιδρυμάτων ώστε να τα τυπώνουν β) με άμεσες δράσεις (σαμποτάζ σε ακυρωτικά μηχανήματα και ελεγκτές) να διεκδικούν στην πράξη δωρεάν μεταφορές γ) να διεκδικούν δωρεάν στέγαση με καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων κι εστιών δ) να διεκδικούν δωρεάν σίτιση με μαζικές παραστάσεις στις λέσχες και καθημερινή άρνηση πληρωμής. Γενικεύοντας αυτή την προοπτική στις γειτονιές μέσα απ’ τις λαϊκές συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις επιτροπές ανέργων να δημιουργήσουμε ένα συνολικό κίνημα που θα συμπεριλαμβάνει άρνηση πληρωμών σε: α) δάνεια τραπεζών β) εισιτηρίων σε Μέσα μαζικής μεταφοράς και νοσοκομεία, και ταυτόχρονα να προχωρεί σε δράσεις επιβίωσης και ικανοποίησης των καθημερινών αναγκών μας με: α) επανασυνδέσεις νερού, ρεύματος, τηλεφώνου β) απαλλοτριώσεις σούπερ μάρκετ.
Οργανώνουμε την φοιτητική μας απεργία με καταλήψεις, σαμποτάζ κι άμεσες δράσεις. Για την ανατροπή του νόμου πλαισίου που μετατρέπει ολοκληρωτικά το πανεπιστήμιο σε επιχείρηση/ επένδυση, τη γνώση σε εμπόρευμα και τους φοιτητές σε πειθαρχημένους και ευέλικτους εργαζόμενους. Γιατί σε μια τέτοια περίοδο το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να μένει ανενεργό, κόντρα σ’ αυτούς που το θέλουν υποστηρικτικό του εργατικού κινήματος ή μοχλό πίεσης για τις κομματικές τους φιλοδοξίες, αλλά να παίξει ενεργό ρόλο, να αναβαθμίσει ποιοτικά το λόγο και τη δράση του, ξεπερνώντας τις πατροπαράδοτες -παραδοσιακές πρακτικές και τα γραφειοκρατικά εμπόδια.
Συλλογική στάση πληρωμών από τα κάτω
Καμιά εθνική ενότητα, καμιά εκλογική αυταπάτη
Αυτόνομη ταξική οργάνωση κι αγώνας
Αγώνας διαρκείας -κοινότητα -ζωή με νόημα
Αυτόνομο * σχήμα φμσ
8 Νοέμβρη 2011
Για τα γεγονοτότα της δεύτερης μέρας της 48ωρης απεργίας
“Πες μου ποιος σε παινεύει να σου πω τι λάθη έκανες” Vladimir Ilyich Lenin
«Σήμερα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με εντυπωσίασε. Πρώτον διότι, συμπεριφέρθηκε απολύτως καθεστωτικά προστατεύοντας το κοινοβούλιο από τους κουκουλοφόρους. Όλοι μες τη βουλή λέγαμε: ευτυχώς που υπάρχει το ΠΑ.ΜΕ. γύρω γύρω και δεν ζήσαμε τα χθεσινά…» Άδωνης Γεωργιάδης
Δυστυχώς αν και σήμερα θα μπορούσαμε να μιλάμε με άλλους κινηματικούς όρους για τα αποτελέσματα μιας καθόλα μαζικής και δυναμικής 48ωρης απεργίας, θα πρέπει να επιστρέψουμε ακόμα μια φόρα πίσω στα αμφιθέατρα, στα σωματεία και στις πλατείες που συναντιόμαστε, συζητάμε και οργανωνόμαστε απογοητευμένοι και απίστευτα οργισμένοι. Οι ένστολοι δολοφόνοι της ελληνικής αστυνομίας πρόσθεσαν στο ενεργητικό τους ακόμα έναν νεκρό. Η δολοφονία του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ, εργάτη Δημήτρη Κοτζαρίδη είναι το τραγικό αποτέλεσμα της εφαρμογής του δόγματος μηδενικής ανοχής από την αστυνομία και ουσιαστικά η μπατσοστρατιωτική διαχείριση των απεργιών και συγκεντρώσεων τους τελευταίους μήνες που έχει επιλέξει το κράτος απέναντι στην ολοένα και ποιο δυναμική χιλιάδες κόσμου στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούμε να μην απαντήσουμε στην επίθεση που δέχεται το ανταγωνιστικό-αντικαπιταλιστικό κίνημα, οι πολιτικοί χώροι και τα ρεύματα που το απαρτίζουν. Η στάση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-ΜΑΣ να αντικαταστήσει τις μονάδες κρατικής καταστολής έφερε αναπόφευκτα μια σύγκρουση ανάμεσα σε μέλη της περιφρούρησης του και οργισμένων διαδηλωτών που είχανε κατέβει στο δρόμο αποφασισμένοι να περικυκλώσουν και να πολιορκήσουν το κτίριο του κοινοβουλίου την ώρα που ψηφίζονταν το νέο πολυνομοσχέδιο που επιφέρει τη πλήρη υποτίμηση των ζωών μας. Φυσικά το ΚΚΕ γνώριζε ότι θα βρεθεί απέναντι από τους διαδηλωτές και ήταν προετοιμασμένο τόσο σε επίπεδο δρόμου, όσο και σε επίπεδο προπαγάνδας να υπερκεράσει την αλήθεια και να αντιστρέψει το κλίμα υπέρ του. Μιλάμε δηλαδή για ξεκάθαρο και χυδαίο λαϊκισμό!
Για ποιο λόγο το ΚΚΕ επέλεξε αυτή τη στάση –όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε πολλές πόλεις το ΠΑ.ΜΕ συγκρούστηκε με διαδηλωτές– την ημέρα της Πανελλαδικής απεργίας;
Το ΚΚΕ απέδειξε στα υπόλοιπα αστικά κόμματα ότι το χρειάζονται. Ότι θα είναι εκεί να υπερασπιστεί την κοινοβουλευτική χούντα, θα είναι εκεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ως Κόμμα της Τάξης, της Νομιμότητας και της Ομαλότητας, ως κομμάτι και επίδοξος διαχειριστής του πολιτικού συστήματος που καταρρέει. Και προφανώς όχι με το αζημίωτο. Επιδοτήσεις και οικονομικές φοροελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις το Κόμματος, πολιτικά ρουσφέτια, διαχείριση της καταστολής. Ότι χρειάζεται ένα κόμμα προκειμένου να επιβιώσει σε καιρούς γενικευμένης πολιτικής δυσαρέσκειας, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Ένας δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την εσωτερική σταθερότητα και πειθαρχία. Το ΚΚΕ έχει στις τάξεις του κόσμο που – που λογικότατα- αναρωτιέται “τι κάνουμε τώρα εμείς;”. Τώρα που ο κόσμος σε κάθε γενική απεργία συγκρούεται, τώρα που ο κόσμος συμμετέχει όλο και πιο ενεργά σε λαϊκές συνελεύσεις, σ’ εγχειρήματα αυτό-οργάνωσης κι αντίστασης (επιτροπές τύπου «Δεν πληρώνω», αγωνιζόμενα δίκτυα κτλ) σε πρωτοβάθμια σωματεία ξεπερνώντας τις γραφειοκρατικές και κομματικές λογικές. «Που κολλάμε, που πηγαίνουμε, η οργή του κόσμου ξεχειλίζει και εμείς τα ίδια και χειρότερα;» Προκειμένου ο κόσμος τους να μείνει “αμόλυντος” , το Κόμμα κάνει από τη μία το κομμάτι του, δείχνοντας ότι εμείς όποτε χρειάζεται «αποκλείουμε» τη βουλή (με τις μάπες, τις αλυσίδες και τα κράνη μας πάντα προς τους διαδηλωτές εννοείται) και απ’ την άλλη δημιουργεί τεχνίτες εντάσεις και συγκρούσεις με σκοπό ο κόσμος τους να φτάσει σ’ ένα τέλμα: «ή με την μεγάλη «κομμουνιστική αγκαλιά»του κόμματος ή με τους προβοκάτορες. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, διάλεξε και πάρε». Και προφανώς η επιλογή έχει τις ανάλογες συνέπειες…
Πολιτική αηδία
Φυσικά απ’ το πανηγύρι των δημοσιεύσεων δεν ξέφυγαν και οι περισσότερες δυνάμεις της αριστεράς, είτε αυτές άνηκαν στη καθεστωτική (Σύριζα), είτε στην -τελικά όχι και τόσο- αντικαθεστωτική (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), οι οποίες αναπα(πα)ρήγαγαν πλήρως τα ψεύδη των δημοσιογράφων και των “επικοινωνιολόγων” του ΚΚΕ παρότι βρισκόταν εκεί (πολύ πιθανό να χτυπήθηκαν και αυτοί) και βίωσαν δηλαδή τα αληθινά γεγονότα. Δεν περιμέναμε τίποτα άλλο από κόμματα και ομαδοποιήσεις που επιλέγουν το λαϊκισμό σαν μέσο χειραφέτησης του πολιτικά «αγράμματου και χαζού λαού» που πρέπει να ακολουθήσει τις φωτεινές πρωτοπορίες. Έτσι έχουμε ακούσει ότι για την κρίση φταίνε: τα μονοπώλια, η πλουτοκρατία, οι ξένοι ιμπεριαλιστές, το ΠΑΣΟΚ, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η Άντζελα Δημητρίου, οι εξωγήινοι. Είναι οι ίδιοι που ανεβοκατεβάζουν τον διακόπτη του φοιτητικού κινήματος τρέχοντας πίσω απ’ τις δυνάμεις της αντίδρασης (αντικαταληψίες φοιτητές) φοβούμενοι ένα αιωρούμενο πολιτικό κόστος. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν κι αυτό το ευρύ κοινωνικό κίνημα ενάντια στην ολική υπονόμευση των ζωών μας το οποίο απαρτίζουν, μεταξύ άλλων, διάφορα πολιτικά ρεύματα. Για αυτό τον λόγο δεν μπορούν να ηγηθούν επί αυτού και προσπαθούν να το συκοφαντούν και να το σβήσουν, ώστε να μείνει η δικιά τους καθολική και αδιαμφισβήτητη αλήθεια να διεκδικεί την κοινωνική ανατροπή.
Παρόλα αυτά, αν και η σύγκρουση ήταν τελικά αναπόφευκτη λόγο της οργισμένης αντίδρασης των διαδηλωτών, θεωρούμε το επίπεδο της βίας που χρησιμοποιήθηκε από τους διαδηλωτές δυσανάλογο της κατάστασης και ειδικά με το διακύβευα της ίδιας της απεργίας. Το επίπεδο της βίας που φυσικά και δεν οξύνθηκε μόνο από τους αντιδρώντες αλλά και από τη περιφρούρηση του ΠΑΜΕ, η οποία εφορμούσε με δολοφονικά χτυπήματα και πετροπόλεμο απέναντι σε όλο το κόσμο που παρακολουθούσε από τη πλατεία συντάγματος. Η στρατηγική και η απάντηση σε ανάλογες καταστάσεις χρήζει μιας συζήτησης μέσα στο κίνημα και με όρους κινήματος, και στη προκειμένη περίπτωση μια πολιτική απάντηση στο ΚΚΕ θεωρούμε ότι θα ήταν στρατηγικά πιο εποικοδομητική. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε ίσες αποστάσεις ευθυνών στις δύο πλευρές καθώς η μια αποτελεί κομματική γραμμή ενώ η άλλη μια αυθόρμητη αντίδραση από μεμονωμένα και ετερόκλητα άτομα που θα μπορούσαν να είναι εχθρικά και προς το κίνημα. Κανένα μπλοκ δεν επιτέθηκε οργανωμένα στη περιφρούρηση του ΠΑ.ΜΕ. και άρα θεωρούμε χυδαία και λαϊκιστική την στοχοποίηση ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου. Είναι ακόμα μια προσπάθεια από κάποιες οργανώσεις να απομονωθεί και να συκοφαντηθεί ένα ευρύ φάσμα του αντιεξουσιαστικού πολιτικού χώρου επειδή κρίνεται ανταγωνιστικό στις εκλογικές εκτονώσεις που περιμένουν αυνανιζόμενοι τα μεγαλοστελέχη της αριστεράς (ή μήπως να μιλήσουμε για κάποια σκοτεινά κέντρα εξουσίας, αφού είναι τις μόδας τελευταία!).
Ταυτόχρονα η ηγεσία του ΚΚΕ δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί τη δολοφονία ενός αγωνιστή συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ από τις (αστυνομικές) δυνάμεις καταστολής πάνω στο βωμό του θεάματος και της λασπολογίας. Αποπροσανατολίζει ρίχνοντας τις ευθύνες σε πολιτικούς χώρους, αποκρύπτοντας την κρατική δολοφονία φοβούμενη το ξέσπασμα μια εξέγερσης την οποία δεν θα μπορούν να ελέγξουν. Εμείς λοιπόν δεν θα τους κάνουμε τη χάρη και καλούμε και τους συντρόφους του στο ΠΑ.ΜΕ. να κάνουν το ίδιο. Τιμούμε το χαμό του Δημήτρη Κοτζαρίδη και δηλώνουμε ότι καμιά κρατική δολοφονία δεν θα μείνει αναπάντητη.
Είναι ώρα για το φοιτητικό κίνημα να απομονώσει τις δυνάμεις που το θεωρούν απλά σαν εργαλείο για να ανεβάζουν ποσοστά στις εκλογές, κάποιες θέσεις στα ΔΣ. και να διευρύνουν τις κομματικές οργανώσεις τους. Το φοιτητικό κίνημα είναι και πρέπει να είναι ένα ταξικό κίνημα, και ένα ταξικό κίνημα χρειάζεται ταξική και αυτόνομη οργάνωση, μακριά από τις λογικές της ανάθεσης και διαμεσολάβησης. Όσο για τα υποσχέσεις μελών της ΚΝΕ και του ΠΑ.ΜΕ. μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια, περί κομμένων χειρών, ποδιών κτλ κλπ., τους ενημερώνουμε ότι ούτε τρομοκρατούμαστε ούτε έχουμε όρεξη να μπούμε στο παιχνίδι εντυπώσεων που προσπαθούν να στήσουν.
Ο εχθρός μας είναι το κεφάλαιο και το κράτος του. Τελεία.