Πέμπτη 24/3 ώρα 15.00 θα προβληθεί στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φυσικομαθηματικού ( στο αίθριο) η ταινία "οι έλληνες της χαϊδελβάργης" και θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα " η μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και ο ρατσισμός".  Λίγα λόγια για την ταινία:

"Το 1974, και με αφορμή έναν αυθόρμητο έρανο για την Κύπρο, οι Έλληνες περιοχής Χαϊδελβέργης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αφού συνειδητοποιούν πώς η διεκδίκηση των αιτημάτων τους μπορεί να επιτευχθεί ομαδικά και όχι ατομικά, αποφασίζουν την ίδρυση της Ελληνικής Κοινότητας Χαϊδελβέργης.
Για την πλατύτερη δημοσιότητα των προβλημάτων πού αντιμετωπίζουν οι ξένοι εργάτες στην Γερμανία, η Γενική Συνέλευση της Κοινότητας σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Λευτέρη Ξανθόπουλο, αποφασίζουν την Άνοιξη του 1976 την δημιουργία μιας ταινίας. Η παραγωγή χρηματοδοτείται από εθελοντικές εισφορές των Ελλήνων της περιοχές. Το συνεργείο εργάζεται εθελοντικά.
Η ταινία με τον τίτλο "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης" πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1976 όπου και βραβεύτηκε με το δεύτερο βραβείο ταινίας μικρού μήκους, επαινέθηκε δε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) "για την σοβαρότητα και τη συνέπεια στη αντιμετώπιση ενός κοινωνικοπολιτικού προβλήματος και την αρτιότητα της κινηματογραφικής της γραφής". Τον επόμενο χρόνο η ταινία προβλήθηκε στην Γερμανική τηλεόραση σ' ένα δίωρο πρόγραμμα αφιερωμένο στα προβλήματα των Ελλήνων εργαζομένων στην Γερμανία όπου και απέσπασε το Πρώτο Βραβείο του ZDF τον Ιανουάριο του 1978.
Η " Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης" ερευνά και ανατέμνει το μεταναστευτικό ζήτημα από τη θέση ενός συλλογικού οργάνου, της Κοινότητας, αποτελεί δε το πρώτο μέρος της Τριλογίας της Ρωμιοσύνης (τριλογία του ξεριζωμού και της προσφυγιάς). Το δεύτερο μέρος, "Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα" γυρίστηκε το 1978. Ή τριλογία κλείνει το 1982 με την ταινία "Στα Τουρκοβούνια".
Το σενάριο, ή σκηνοθεσία και το μοντάζ της "Χαϊδελβέργης" είναι του Λευτέρη Ξανθόπουλου, ή φωτογραφία του Μιχάλη Ρόκου."

Τη Δευτέρα ο «Μπουμπούκος» αναρωτιότανε φωναχτά στην εκπομπή του Χατζηνικολάου:

-Ποια η χρησιμότητα του «πανεπιστημιακού και ακαδημαϊκού ασύλου»; Δεν ζούμε σε δημοκρατία; Δεν υπάρχει ελευθερία λόγου στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία;

Αντίστοιχες «εύλογες» αμφισβητήσεις κατατίθενται για την «ελευθερία των ιδεών» στο ελληνικό πανεπιστήμιο, όταν πχ δεν μπορεί να πραγματοποιήσει ανεμπόδιστα μια ομιλία ένας βουλευτής του ΛΑΟΣ ή ακόμα και ο Πάγκαλος.

Η «ρεαλιστική» επίθεση με «λογικά» επιχειρήματα από το σύγχρονο καθεστώς, δεν είναι καινούρια ανακάλυψη…  «Μπορεί η Ελλάδα να νομιμοποιεί ΚΑΘΕ μετανάστη; Αν η αστυνομία εφαρμόσει τα αριστερά αιτήματα και δεν οπλοφορεί ή φέρει δακρυγόνα, δε θα δεχτεί αμείλικτη επίθεση από τους διαδηλωτές;» και τόσα άλλα που αναπαράγονται καθημερινά από τον «κοινό νου». Αλλά ας επικεντρωθούμε στο άσυλο και στη δημοκρατία.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ

Το πανεπιστημιακό άσυλο στην παγκόσμια κοινότητα είναι μια συμβολική διακήρυξη αρχών που βασίζεται στη διαμάχη του Διαφωτισμού κόντρα στα θεοκρατικά καθεστώτα και την Ελέω Θεού Βασιλεία. Είναι, απλά, μια κατοχύρωση για να μην παρεμποδίζεται  πχ το μάθημα της Βιολογίας ή της Ιστορίας. Αντίθετα, τα αμερικανικά πανεπιστήμια πχ είναι ανοιχτά σε κάθε αστυνομική παρέμβαση. Η επέμβαση στο Μπέρκλεϋ στη δεκαετία του '60 , μπορεί να είναι σταθμός στο παγκόσμιο κίνημα, μπορεί να έχει εμπνεύσει τραγούδια και ταινίες (όπως το «Φράουλες και Αίμα») αλλά ήταν απόλυτα «νόμιμη». Η ελευθερία του λόγου, μάλιστα, χρησιμεύει και σαν άλλοθι σε παρακρατικά και θρησκοληπτικά λόμπυ να προπαγανδίζουν ανοιχτά ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές απόψεις, με μόνο σκοπό το «ξήλωμα» της αριστερής διανόησης που κυριαρχεί από τη δεκαετία του '70 σε πολλά πανεπιστήμια της Δύσης. Ομάδες πχ που εναντιώνονται στη Θεωρία της Εξέλ! ιξης του Δαρβίνου, που θεωρούν την οικολογική καταστροφή του πλανήτη και το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου σαν κομμουνιστική προπαγάνδα, υποστηρίζουν με ψευδεπίγραφα και επιστημονικοφανή επιχειρήματα τη θρησκευτική εκδοχή για τον Άνθρωπο και τη Φύση.

Το ελληνικό πανεπιστημιακό άσυλο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό της δύσης.

Προέρχεται από την παράδοση του αριστερού κοινωνικού κινήματος της δεκαετίας του '70 που έθετε μία βασική αμφισβήτηση με μεγάλη λαϊκή απήχηση…

Σύμφωνα με αυτήν, το Ελληνικό Κράτος και τα σώματα ασφαλείας είναι συνέχεια του δικτατορικού καθεστώτος και είναι, εν δυνάμει, αντίθετοι και εχθρικοί στις λαϊκές μάζες. Γι' αυτό πρέπει να υπάρχουν δημοκρατικές δικλείδες ασφαλείας ανάμεσα στο Λαό και στην Ελληνική Πολιτεία.

Αν δούμε τις αρχικές διατάξεις  του 1982 ο νόμος φτιάχτηκε με εξαιρετική σαφήνεια προς δύο κατευθύνσεις: να παρεμποδίζει ρητά την επέμβαση των σωμάτων ασφαλείας  και να καθιστά ανίσχυρη την καθηγητική ιεραρχία, αφού η επιτροπή ασύλου απαρτίζεται και από μέλη του ΔΕΠ  αλλά και από φοιτητές. Ακόμα και οι μη αυτόφωρες, αλλά κακουργηματικές πράξεις έπρεπε να ελεγχθούν από το πανεπιστημιακό και λαϊκό κίνημα για να διαπιστωθεί η ορθότητα δράσης των διωκτικών αρχών.

Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1982 ΚΑΙ ΜΕΤΑ

Όταν το ΠΑΣΟΚ θέσπισε το άσυλο το 1982 ήξερε πως απέναντι του είχε μια ανίσχυρη αριστερά. Μπορεί να θέσπισε το νόμο από την πίεση του κινήματος, αλλά μέσα από τη συνδιοίκηση των πανεπιστημίων, την καθεστωτική προσαρμογή της μείζονος αριστεράς και τη διάλυση της επαναστατικής, έπαιζε χωρίς αντίπαλο.

Επί της ουσίας το άσυλο το χρησιμοποίησαν μόνο ο αντιεξουσιαστικός χώρος και ομάδες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς… κι αυτές στη δεκαετία του '80, κυρίως. Ο λόγος ήταν πως για πρώτη φορά από τη ίδρυση του Ελληνικού Κράτους το 19^ο αιώνα, το εργατικό κίνημα και η αριστερά είχαν να αντιμετωπίσουν μια πραγματική κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου. Έτσι αποκαλύφτηκαν τα στρατηγικά τους αδιέξοδα.

Για να μπορούσες να διατηρήσεις ζωντανή τη χρήση του ασύλου θα έπρεπε να εξηγήσεις με επαρκή πειθώ και σε μεγάλες πλειοψηφίες, γιατί χρειάζεται η κοινωνία ασφαλιστικές δικλίδες απέναντι στη Δημοκρατία, στη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και στα συνδικαλισμένα σώματα ασφαλείας.

Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ μέσα από την προσήλωση τους στις δημοκρατικές διαδικασίες μεταρρύθμισης του καπιταλισμού, δεν επέλεξαν ποτέ να δώσουν αυτή τη μάχη. Ακόμα και όταν έπαιρναν 30-40-50% στα πανεπιστήμια, κέρδιζαν όλους του λαϊκούς δήμους και ήταν πανίσχυροι στα συνδικάτα, δεν ξεπερνούσαν τη γραμμή νομιμότητας και καθωσπρεπισμού που έθετε η αστική δημοκρατία. Επέλεξαν, λοιπόν, να μουμιοποιήσουν το άσυλο, να το καταστήσουν ανενεργό, ένα φολκλορικό σύμβολο παρά να μπουν στη βάσανο της αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό.

Η δε εξωκοινοβουλευτική αριστερά, μέσα από τη συρρίκνωση της, δεν αισθάνεται κοινωνικά νομιμοποιημένη, και αναλώνεται σε θεωρητικές διακηρύξεις που αναπαράγουν το πρόβλημα της. Φυσικά, η περιορισμένη της εμβέλεια, αφήνει να αιωρείται κι ένα άλλο ερώτημα… Μήπως είναι προσχηματική η επίκληση – επί μία 20ετία – των «λιγοστών δυνάμεων», ενώ στην πραγματικότητα έχουμε μια κάμψη φρονήματος και πολιτικής στόχευσης; Μήπως έχουμε μια μετάλλαξη τους σε θεσμολαγνικές και νομιμόφρονες σέχτες;

Σήμερα η σύντομη περίοδος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μας τελειώνει η Βαλκανική Κοινοβουλευτική Δικτατορία άνευ συναινέσεων διογκώνεται, και, δυστυχώς, η αριστερά «κουκιά σπέρνει». Συνεχίζει και λειτουργεί χωρίς να προσαρμόζει τις ταχτικές της. Την ώρα που όλο και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας βάλλονται βάναυσα και ευθεία από τη Μνημονιακή μας κυβέρνηση, το άσυλο θα μπορούσε να είναι σύμβολο αντίστασης απέναντι στη Δημοκρατία «τους».  Συνδικαλιστές πραγματικοί (και όχι χαρτογιακάδες) δέχονται βιτριόλια, τραμπουκίζονϡ αι από μπράβους της εργοδοσίας, οι περισσότεροι απεργιακοί αγώνες κρίνονται «παράνομοι και καταχρηστικοί», δήμαρχοι που ξεφεύγουν από την διεκπαιρεωτική διαχείριση φοράνε χειροπέδες, οι μετανάστες είναι υπό διωγμό, ενώ θα αυξάνονται όλο και περισσότερο τα ατομικά φαινόμενα «παρανομίας» από άρνηση εισιτηρίου, μικροκλοπές σε σουπερμάρκετ, εξώσεις, παράνομες υδροδοτήσεις και ηλεκτροδοτήσεις από κομμένες παροχές λόγο χρεών, επιθέσεις σε πολιτικούς ή δικαστικούς επιμελητές σε εξώσεις, καταδίκες χρεοκοπημένων από χρέη σε ΤΕΒΕ και ΦΠΑ κλ! π.

Η «ΓΚΑΦΑ» ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Δυστυχώς, τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που στελέχωσαν την οργάνωση συμπαράστασης στους απεργούς πείνας, συμπεριφέρθηκαν με μια ελαφρότητα που χαρακτηρίζει τις πολιτικές τους καταβολές.Η σύγχρονή ελληνική κοινωνία της Κρίσης θα εξωθεί τους πολίτες στην παρανομία.. είτε εξατομικοποιημένα είτε μέσω συλλογικών δράσεων, και αυτό το διακηρύσσει με κάθε σαφήνεια και προς πάσα κατεύθυνση.Πέρα από τα παραδείγματα καταστολής και τρομοκράτησης κοινωνικών αγώνων ή καθημερινών συμπεριφορών, το κράτος έχει βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι τα δύο καθεστωτικά κόμματα της αριστεράς.Για το μεν ΚΚΕ λίγο η υπόθεση Γερμανού, λίγο η επιστράτευση των ναυτεργατών και της απεργίας τους, το έχουν οδηγήσει να κάνει θεωρητική αντιπολίτευση και να διαδηλώνει προς το ΦΙΞ και το Μοναστηράκι, σε ακίνδυνους επαναστατικούς περιπάτους.

Για το δε ΣΥΡΙΖΑ η περίοδος του Δεκέμβρη 2008 τον οδήγησε σε μια περίοδο απίστευτου ξεβρακώματος.. Έπρεπε να επανέλθει με γοργούς ρυθμούς στην Ανανεωτική νομιμοφροσύνη. Τι υπογραφές με Βαρδινογιάννη για γήπεδο ΠΑΟ, τι νόμους για την αστυνομία, τι δίχρονη σιωπή για τους μετανάστες στο Κοράνι και τον Άγιο Παντελεήμονα.

Απ' ότι φαίνεται ένα κομμάτι του νόμισε πως είχε δώσει αρκετά εχέγγυα αστικού καθωσπρεπισμού και μπορούσε να διοργανώσει ένα απόλυτα ελεγχόμενο πολιτικό χάπενινγκ που να διακηρύσσει μια «αριστερή» πρωτοβουλία του. Δοκίμασε να έλθει σε συμφωνία με τις Πρυτανικές αρχές, αλλά, νόμιζε, πως μια απλή απόφαση του ΔΣ των φοιτητών θα του έδινε ανοχή στις ενέργειες του.

Πράγματι, σε μια προηγούμενη περίοδο αυτό θα ήταν εφικτό. Οι συγκεκριμένοι μετανάστες (οι οποίοι δεν είναι ούτε ανήμποροι ή υποκινούμενοι, ούτε και "αυτόνομοι" αλλά έχουν τις εκπροσωπήσεις τους όπως όλοι οι πολίτες) θα διαμαρτυρόντουσαν νόμιμα και εύρυθμα μέσα από ένα δημόσιο χώρο και ο ΣΥΝ θα περηφανευόταν πως αυτό είναι το κόμμα της δημοκρατικής διαμεσολάβησης ανάμεσα στους μετανάστες και στο κράτος. Θα «αποδείκνυε» πως υπάρχει δημοκρατικός (και αγωνιστικός τρόπος) διεκδίκησης των δικαιωμάτων κόντρα στους αριστερίστικους τυχοδιωκτισμούς ή στον ΚΚΕδικο εναγκαλισμό.

Και ξαφνικά διαπιστώσαμε αυτό που όλος ο κόσμος ψυλλιάζεται…

Το Ελληνικό Κράτος δεν κάνει ρούπι από τις θέσεις του. Για τα εισιτήρια, για το Μνημόνιο, για τους μισθούς, για τους μετανάστες… και φυσικά δεν ανέχεται απεργίες και «παρεκτροπές».

Και ξαφνικά διαπιστώσαμε πως η κίνηση τους χρειάζεται μια άλλη ηγεσία… Πως μας έχει τελειώσει η διαβούλευση με τους καθηγητές και το κράτος.

Όχι μόνο η Νομική, αλλά δεν βρέθηκε εδώ και μία βδομάδα μια Σύγκλητος, μία γενική συνέλευση ή ΔΣ φοιτητών που να «καλωσορίσει» τους μετανάστες.

Και ξαφνικά διαπιστώσαμε πως έπρεπε να διοργανώσουν «κατάληψη» και όχι «φιλοξενία».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία να διοργανώνεται μία μετωπική «σύγκρουση» από κομμάτια που έχουν μάθει να διαβουλεύονται με δημοκρατικούς όρους. Ηττήθηκαν… και ηττηθήκαμε, πριν καν δώσουμε τη μάχη.

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ

Όταν καταρρέει το σύστημα της δημοκρατικής διαμεσολάβησης, γίνεται ακόμα πιο ορατή η έλλειψη μια Αριστεράς της Κοινωνικής Πόλωσης, της Σύγκρουσης Τάξεων και Συμφερόντων. Μια κοινωνική οργάνωση που να εξοπλίζει ιδεολογικά, πολιτικά και υλικά τη μάχη Ζωής ή Θανάτου που δίνεται καθημερινά.

Τις κλειστές πόρτες που συνάντησε ο Γιαννόπουλος, το Δίκτυο και η νεολαία ΣΥΝ τις αντιμετώπισε πέρυσι η Αφροδίτη Αλ – Σαλέχ ως σύμβουλος σε θέματα μετανάστευσης. Τις βρίσκουν καθημερινά ερμητικά μαντρωμένες οι κάθε καλοπροαίρετοι συνδικαλιστές.

Η αυτοαποκαλούμενη αντικαπιταλιστική αριστερά, έχει αναλωθεί επί δύο δεκαετίες στην προσπάθεια της «κοινωνικής γείωσης». Όμως η ατζέντα άλλαξε…  Δεν αρκεί να είσαι «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Δεν αρκεί να είσαι ο αγνός αριστερός συνδικαλιστής , γιατί και αυτή  η ιδιότητα βάλλεται.

Δυστυχώς και στην περίπτωση της Νομικής, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, οδηγήθηκε σε πολιτική «ουράς» και καταγγελιολογίας, χωρίς να αρπάξει την ευκαιρία να προβάλλει μια διαφορετική αντιμετώπιση. Επικαλείται τους δυσμενείς συσχετισμούς, την ανετοιμότητα για μια τέτοια μάχη, αλλά δεν μας δίνει και μια μονάδα μέτρησης για να μετράμε την επαναστατική ετοιμότητα…

Πότε η επαναστατική αριστερά θα είναι «έτοιμη» να υψώσει τα στήθια της για το άσυλο; Πότε θα αισθανθεί σίγουρη ώστε να υπερασπίσει μια κατάληψη της Νομικής από μετανάστες;  Όταν βγάλει βουλευτές; Όταν τα μπλοκ της στις διαδηλώσεις φτάσουν τα 20, τα 50, τα 100 χιλιάδες κόσμο; Όταν πάρουν τη πλειοψηφία στα ΔΣ των σχολών; Η κοινωνική νομιμοποίηση που αναζητεί (και είναι, φυσικά, απαραίτητη) δεν θα έρθει με τα ίδια αστικά εργαλεία. Θα έρθει μέσα από μορφές αυτοοργάνωσης και κοινωνικού ελέγχου. Μέσα από επιτροπές πάλης. Μέσα από «νόμιμες» ή «παράνομες» δράσεις.

Ποτέ δεν χρησιμοποιείς τα ίδια όπλα για διαφορετικούς σκοπούς και σε διαφορετικές συνθήκες. Την ώρα που ο εχθρός βρίσκεται σε θέση μάχης, την ώρα που ξεσπάνε αυθόρμητες μαζικές αντιδράσεις από το Δεκέμβρη μέχρι την Κερατέα σε πείσμα, μάλιστα, της ηττοπάθειας της Αριστεράς.

Δεν είναι οι απεργοί πείνας που «δίνουν άλλοθι στην ακροδεξιά», δεν ήταν ο Δεκέμβρης «πρόωρος», δεν είναι οι Κούνεβες υπεραριστερές, δεν είναι οι «σφαλιαρωτές» του Χατζηδάκη, του Κακλαμάνη και του Παναγόπουλου «προβοκάτορες», δεν είναι «ανυπόμονοι» αυτοί που γιουχάρουν το Σαμαρά, τον Πάγκαλο και τον ΓΑΠ σε κάθε δημόσια εμφάνιση τους.

Η Αριστερά είναι που δεν μετατρέπει την οργή σε ένα ανατρεπτικό πολιτικό σχέδιο… ή, τουλάχιστον, δεν προσπαθεί, δεν προετοιμάζεται καν!

Όχι! Δεν πιεζόμαστε από ένα ιδεοληψίες, αλλά από το αδιέξοδο που μας έχει οδηγήσει η κρίση.

Gatouleas