Εφημερίδα τοίχου "τάιμς φμσ" #2

κυκλοφόρησε το δεύτερο φύλλο της εφημερίδας τοίχου "Τάιμς φμσ" από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φυσικομαθηματικού.

Φύλλο #2 Απρίλης 2010.

Αφίσα που κολλιέται στην Πανεπιστημιούπολη. Η αφίσα σε pdf εδώ

Αυθόρμητη πορεία το μεσσημέρι της Παρασκευής 23 Απριλίου έλαβε χώρα στους δρόμους του Ζωγράφου από περίπου 50 φοιτητές. Η πορεία ξεκίνησε από το Φυσικομαθηματικό κινήθηκε μέχρι την πύλη της Πολυτεχνειούπολης και κατέληξε στην πλατεία Γαρδένιας. Ήταν μια πρώτη κίνηση αντιπληροφόρησης απέναντι στην εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης  του Δ.Ν.Τ. Με συνθήματα όπως "τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμιά ειρήνη με τα αφεντικά", "ούτε Ε.Ε. ούτε Δ.Ν.Τ. όλη η εξουσία στα χέρια του λαού", κα. οι φοιτητές μοίρασαν πολλά κείμενα στους περαστικούς, μέσα στις καφετέρειες και πέταξαν τρικάκια προτού καταλήξουν στην πλατεία Γαρδένιας όπου και κρεμάστηκε το πανό της πορείας.

Το πανό έγραφε:

"Κάτω η τρομοκρατία Ε.Ε. -Δ.Ν.Τ. – Κεφαλαίου- . Με απεργείες, συγκρούσεις, καταλήψεις θα νικήσουμε. όλοι στην πορεία σήμερα στις 18.00 στα Προπύλαια."

Κατάληψη στο φυσικό μετά από απόφαση της  γενικής συνέλευσης,  για τις 21 και 22 Απριλίου. Το ενωτικό πλαίσιο κατάληψης που συσπειρώνει τις  πολιτικές δυνάμεις των Ε.Α.Α.Κ. , Αγωνιστικών κινήσεων και ΑΡ.ΕΝ. καλεί σε συμμετοχή στην φοιτητική πορεία την Τετάρτη 21 στις 12:00 στα Προπύλαια, συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση την Πέμπτη 22 με το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων στις 10:30 στα Προπύλαια και στήριξη και περιφρούρηση της απεργίας των καθαριστριών την Πέμπτη το πρωί στην σχολή.

Κείμενο που μοιράστηκε σε φυσικομαθηματικό και φιλοσοφική από συντρόφους. το κείμενο σε pdf  we are going down

Εμείς η σύγχρονη εργατική τάξη. Οι προλετάριοι. Οι παραγωγοί αυτού του κόσμου. Δεν έχουμε ιδιοκτησία και επιχειρήσεις για να βγάζουμε λεφτά. Αναγκαζόμαστε έτσι να πουλάμε την ενέργεια μας και τον χρόνο μας σε άλλους για να ζούμε. Η αμοιβή της εργασίας μας για τα αφεντικά λέγεται κόστος και για εμάς λέγεται μισθός. Τα αφεντικά πληρώνουν όσο το δυνατό λιγότερο για την εργασία αυτή. Η αμοιβή πρέπει να είναι πάντα πολύ μικρότερη από αυτό που παράγουμε, είτε είναι υλικό αγαθό είτε υπηρεσία. Η αξία όσων παράγονται από την εργασία μας πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη από τους μισθούς συν τα όποια έξοδα των αφεντικών. Η διαφορά αυτή λέγεται κέρδος για τα αφεντικά και κλεμμένη υπεραξία για εμάς. Ο πλούτος που παράγουμε μετουσιώνεται σε κέρδος για τα αφεντικά μόνο όταν πουληθεί [ανταλλαχθεί δηλαδή με χρήμα], αλλιώς το κέρδος παραμένει θεωρητικό. Δηλαδή τα αφεντικά πλουτίζουν από την εργασία μας, μόνο όταν εμείς καταναλώνουμε αυτό που παράγουμε. Αν το αφεντικό δεν μπορεί να πουλήσει αυτό που παρήγαν οι εργάτες του, δεν μπορεί να μετατρέψει το κέρδος σε χρήματα. Αυτή η βασική λειτουργία του καπιταλισμού συνοψίζεται στην εξής αλυσίδα:

εκμετάλλευση εργασίας (δουλειά) – απόσπαση υπεραξίας – μετατροπή υπεραξίας σε χρήμα(κατανάλωση)

Οποιαδήποτε σοβαρή διαταραχή σ’ αυτήν την αλυσίδα λέγεται κρίση. Και οξύνεται όσο μεγαλύτερη είναι η δυσκολία των αφεντικών να κερδίζουν συνεχώς περισσότερα. Αν 100 χιλιάδες εργάτες παράγουν κάθε μήνα υλικά αγαθά ή υπηρεσίες αξίας 5 εκατομμυρίων ευρώ αλλά πληρώνονται όλοι μαζί μόνο 3 εκατομμύρια ευρώ πως είναι δυνατόν να καταναλώσουν (αγοράσουν) αυτά που παρήγαγαν; Πως τα αφεντικά θα μετατρέψουν το κέρδος των 5 εκατομμυρίων σε χρήμα;  Μακροπρόθεσμα αυτό είναι αδύνατο.

Η κρίση σε αντίθεση με αυτά που λέγονται δεν οφείλεται στην πλεονεξία κάποιων golden boys και σε λανθασμένους χειρισμούς. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος. Η συγκεκριμένη κρίση βρίσκει την αρχή της σχεδόν τρεις δεκαετίες πίσω. Τότε που στην Αγγλία της Θάτσερ και τις Η.Π.Α. του Ρήγκαν άρχιζε να εφαρμόζεται το νεοφιλελεύθερο δόγμα. Η βασική θέση του ήταν να γίνει φτηνότερη η εργασία: να γίνουν δηλαδή οι εργάτες φτωχότεροι και πιο υποτιμημένοι. Και αυτό επειδή ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς ένα σύστημα το οποίο κινείται στη βάση εσωτερικών αντικειμενικών νόμων αλλά ένα σύστημα το οποίο διαβάζει την ιστορία. Και συγκεκριμένα την ιστορία οργάνωσης και αγώνα του προλεταριάτου. Η εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού ήταν η απάντηση των αφεντικών στους σκληρούς, μαζικούς και αυτόνομους προλεταριακούς και κοινωνικούς αγώνες που εξελίχθηκαν την δεκαετία του ’60 και ’70. Αγώνες που είχαν αυξήσει τις άμεσες(μισθοί) και έμμεσες αποδοχές (κοινωνική πρόνοια, δημόσια υγεία και παιδεία, συντάξεις) των εργατών οδηγώντας σε μείωση των κερδών των αφεντικών. Οι υποσχέσεις τους βουλιάζουν διαρκώς μαζί με τον [καπιταλιστικό] κόσμο που τις γέννησε και τις μεγάλωσε.

♦

Η ρουτίνα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα πτυχία, οι καταναλωτικές ψευδαισθήσεις, οι δημοκρατικές αυταπάτες βυθίζονται στην καπιταλιστική κρίση. Πιάσαμε πάτο. Ανεργία, ανασφάλιστη δουλειά, δια βίου δουλειά, προσωρινή δουλειά, δουλειά. Συνεχώς βουλιάζουμε. Τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης και λεηλασίας. Τριάντα χρόνια τώρα τα αφεντικά συσσωρεύουν τεράστια κέρδη. Τριάντα χρόνια τώρα τα αφεντικά και τα κράτη τους ιδιοποιούνται ασύλληπτο πλούτο από την εργασία μας. Για εμάς τους προλετάριους τίποτα. Οι ζωές μας κατρακυλάνε στην ξεφτίλα μαζί με τους μισθούς μας και μέσα σ’ όλα αυτά μια εκστρατεία τρομοκράτησης  έχει ξεκινήσει με αφορμή την οικονομική κρίση των αφεντικών. «Η χώρα θα χρεοκοπήσει», «θα πτωχεύσουμε». Μας καλούν σε «εθνική συστράτευση για την διάσωση της οικονομίας»,  σε «υπομονή…». Ας έχουμε κατά νου ότι όταν επαναδιαπραγματεύονται την κοινωνική συναίνεση μέσω της εθνικής ενότητας ανθρώπινο αίμα μυρίζει. Το δικό μας αίμα. Δε συναινούμε στην εθνική ενότητα που επικαλούνται οι ταξικοί μας εχθροί  -ούτως η άλλως αυτές οι αυταπάτες είναι έννοιες που αναμασώνται από τα αφεντικά κάθε φορά που βρίσκονται σε αδιέξοδο και στοχεύουν στον έλεγχο των εκμεταλλευόμενων μαζών. Αυτό που φοβούνται είναι η ταξική ενότητα των εργαζομένων γιατί όσο η εργατική τάξη είναι ρατσιστική, δηλαδή διαιρεμένη, θα παραμένει έρμαιο στις ορέξεις των αφεντικών. Οι μετανάστες εργάτες είναι τα ταξικά μας αδέλφια και στο πλάι τους πρέπει να αγωνιστούμε. Η εθνική ενότητα (αυτό το πανίσχυρο ιδεολογικό όπλο) πρόκειται για μια φαντασιακή ενότητα ενός εικονικά μόνο ομογενοποιημένου κοινωνικού συνόλου: όποιος θεωρεί ότι έχει κάτι κοινό με τους εφοπλιστές, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους εργατοπατέρες και τους πολιτικούς που τρώνε με χρυσά κουτάλια στην πλάτη μας είναι φαιδρός και επικίνδυνος. Όποιος θεωρεί αδελφό του τον Λάτση, τον Κόκκαλη και τον Βγενόπουλο και εχθρό και υπαίτιο για τα προβλήματα του τους εξαθλιωμένους μετανάστες εργάτες έχει επιλέξει πλευρά. Αυτή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, της συμμαχίας δηλαδή με την αφεντικά και τους λακέδες τους.

♦

Όλοι εμείς που αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε το έθνος των καπιταλιστών και προτάσσουμε την ταξική συνείδηση για τους εργάτες και την συσπείρωση των καταπιεσμένων ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κρατική τρομοκρατία. Γιατί όταν η εθνική εθνότητα δεν στέκεται αρκετή και η κοινωνική συναίνεση έρχεται σε ρήξη, η ωμή καταστολή έχει το λόγο: ξύλο, χημικά, νέα σώματα αστυνόμευσης, ποινικοποίηση συντροφικών και φιλικών σχέσεων, στοχοποίηση πολιτικών χώρων (αναρχικού –αντιεξουσιαστικού), τρομονόμοι. Η καταστολή γιγαντώθηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 δείχνοντας ότι η δημοκρατία δεν σκοπεύει να αφήσει απροστάτευτες τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις: την μισθωτή εργασία, και το εμπόρευμα. Δεν σκοπεύει να αφήσει απροστάτευτο τον κόσμο της εκμετάλλευσης, της ιδιοκτησίας, του ανταγωνισμού, των ταξικών ανισοτήτων και των κοινωνικών διαχωρισμών, του θεάματος και της αλλοτρίωσης. Ο κόσμος τους βρωμάει σαπίλα αλλά δεν είναι η μοναδική επιλογή. Όλες οι προτάσεις διεξόδου από την κρίση στην ουσία αποτελούν προτάσεις εναλλακτικής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, συνεπώς προτάσεις για την επαναφορά στην ομαλότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης – λεηλασίας. Το είπαμε και παραπάνω: η κρίση οξύνεται όσο μεγαλύτερη είναι η δυσκολία των αφεντικών να κερδίζουν συνεχώς περισσότερα σε βάρος μας και σε βάρος της φύσης. Υπό αυτό το πρίσμα δεν έχει καν νόημα να μιλάμε για διέξοδο από αυτήν αλλά για την ολική αμφισβήτηση, ρήξη και ανατροπή με το σύστημα που την γεννά: τον ίδιο τον καπιταλισμό.

♦

Το θέμα λοιπόν είναι με ποιους τρόπους, με ποιες πρακτικές θα αντιμετωπίσουμε την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους του στις ζωές μας. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ επιδιώκουν κάθε φορά την εξασφάλιση της κοινωνικής ομαλότητας και συναίνεσης δηλαδή την κοινωνική υποταγή, την συνδιαλλαγή με τους εργοδότες και την διαπραγμάτευση των εργασιακών μας δικαιωμάτων προς όφελος του κέρδους των αφεντικών. Λειτουργούν ως μεσολαβητές της άμβλυνσης των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων που ξεπουλούν αγώνες. Από την άλλη μεριά ο συνδικαλισμός του ΠΑ.ΜΕ. (συνδικαλιστικό όργανο του Κ.Κ.Ε.) όντας γραφειοκρατικός και ιεραρχικός αδυνατεί να μετουσιώσει την πολιτική ισχύ που διαθέτει σε συνθήκες άμεσης σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Το ζήτημα είναι να αναπτυχθούν δομές οι οποίες δεν θα διεκδικούν απλώς καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά θα αμφισβητούν την ίδια την υποταγή της εργασίας στον καπιταλισμό. Δομές αυτόνομες με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες όπως εργατικές συνελεύσεις βάσης και πρωτοβάθμια σωματεία. Μόνο από τα κάτω, αυτοοργανωμένα και συλλογικά μπορούμε να αντισταθούμε αποτελεσματικά στο καταστροφικό και καταθλιπτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν. Και όχι μονάχα στους χώρους δουλειάς. Είναι καιρός να οργανωθούμε σε ομάδες αλληλοβοήθειας, αμοιβαίου συνεταιρισμού και οικονομικής αλληλεγγύης. Σε ομάδες που θα εφορμούν και θα απαλλοτριώνουν μαζικά super market και θα διανέμουν ελεύθερα τα αγαθά. Σε ομάδες που θα μπλοκάρουν τα μηχανήματα επικύρωσης εισιτηρίων και θα χρησιμοποιούν ελεύθερα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σε ομάδες που θα προχωρούν σε καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτηρίων αρνούμενοι τον εκβιασμό των εξουθενωτικών ενοικίων. Σε ομάδες που θα αναπτύσσουν συντροφικές σχέσεις πέρα των εφήμερων, τυπικών-καθημερινών, κοινότητες αλληλεγγύης και ρήξης. Κοινότητες ζωής και αγώνα που τελικά προτάσσουν ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας στη βάση της ισότητας, της αυτάρκειας και της αυτονομίας.

♦

-να απαντήσουμε σε αυτά που μας ετοιμάζουν με αυτόνομους ταξικούς αγώνες -τάξη εναντίον τάξης

-να αναπτύξουμε κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης και ρήξης – για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς                    

-μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία

diεγο & ρόda

φτωχοί και καταπιεσμένοι